jestem...

mira

W sieci na pewnym blogu znalazłam taki oto tekst . Autorka blogu znalazła go ja anglojęzycznej stronie dość dawno i nie pamięta , kto jest autorem , niestety.

Jestem z surowych szczytów gór, starych kamieni i lasów Północy, z szarego mydła, klawiszy pianina, wiolonczeli i świec z pszczelego wosku, z cichych kotlin zarośniętych liśćmi i czystej wody spływającej po stoku wzgórza.

Jestem z zatopionych wiosek śpiących pod powierzchnią rzeki, z porzeczek i jeżyn, z pociągów huczących w nocnej ciszy i stad dzikich gęsi rysujących się ciemnymi sylwetkami na tle księżyca.

Jestem z cedrowych ogrodzeń, błotnej wiązówki, liści klonu i żołędzi, z orlików i dzikich orchidei kwitnących w ukryciu zielenią i złotem.

Wywodzę się z Cyganów, farmerów i wojowników, z poetów i ogrodników, ze zbieraczy dzikiego ryżu, wędrujących po niedostępnych kniejach i tańczących w świetle księżyca, z rodu nomadów, którzy słyszeli muzykę opowiadającą o tym, co się zdarzy i wychodzili naprzeciw wielkim i małym przygodom, w podróży kierując się gwiazdami.

Jestem z upartej samowystarczalności, oszczędności, cierpliwości, wytrzymałości i śmiechu.

Z wiary, że świat jest pełen opowieści i należy słuchać ich ukrytej muzyki, że nie wolno czynić innym, co tobie niemiłe, za to trzeba praktykować przypadkowe akty dobroci i bezsensowne akty piękna, że dostajesz od życia to, co mu dajesz, a nawet więcej, że rozpoczęcie dnia z uwagą i wdzięcznością to najlepszy start.

Jestem z tych, co chodzą na mszę, mnichów i samotnych poszukiwaczy, z praktykujących wielką ciszę, medytujących, wyznawców z gajów, śpiewających mantry i odprawiających rytuały.

Wywodzę się z niezliczonych generacji mądrych kobiet, z wielu przodkiń, które teraz stoją za mną i idą u mojego boku śpiewając, gdy ja podążam tą samą ścieżką. Jestem z paproci, miodu i dzikich grzybów, z jabłek, świeżych, ogrodowych pomidorów, kolendry, ostrej papryki i ryżu.

Ze słonecznego światła, dryfujących chmur i zmierzchu, z wilków, ogromnych połaci śniegu i zorzy polarnej, pochodzę od Starej Dzikiej Matki i jej zmieniających się bez końca pór roku: wiosny, lata, jesieni i długich, północnych zim.

Jestem z książek, bibliotek i okularów do czytania, ze sztuki, płótna, pędzli i fotografii, z niezapisanych dzienników i ręcznie czerpanego papieru, ze starych, dębowych mebli, glinianych naczyń i sreber mojej babki, ze śpiewu ptaka, z dzwonków na wietrze i synogarlic gruchających pod dachem o świcie. Składam się z magii, zadowolenia, spokoju i słuchania.

Bianka

Brzmi jak Pincola Estes, albo przynajmniej jak ktoś kto się nią inspirował i jest piękne. Tylko huczące pociągi i zatopione wioski mi nie pasują Smile

mira

Też tak myślę , wstawki 'cywilizacyjno- techniczne' można by opuścić Razz

.

Szerszen

Czemu? Przecież to kawałek naszej natury...
To tak jakby mrówkom zabrać mrowisko.

mira

Szerszeniu masz rację ,ale jak czytam o górach, kotlinach i wodzie to tak miło się robi.... a potem ten pociąg Razz

Krucza

A czy ja wiem? Ja osobiście uwielbiam pociągi, jazdę wiosennym słonecznym dniem w otwartych drzwiach pociągu, nocną jazdę na długich trasach przez całą Polskę, pęd który rozwiewa włosy kiedy się wygląda przez okno, zagubione stacyjki gdzieś w lesie, wstający nad górami świt witany kiedy się wysiada z pociągu...
W pociągu można spotkać niesamowitych ludzi, z którymi być może w innej sytuacji nie zamieniło by się słowa, można słuchać opowieści, dowiadywać się różnych rzeczy, dzielić historiami...
Dla mnie to ma taki sam czar jak Księżyc, doliny, szerokie pola.

Pociągi z różnych publicznych środków transportu chyba mają najwięcej magii Smile

mira

to chyba jeździmy innymi pociągami Razz

. Kiedy ja jadę, to jest jak w Afryce -ludzie na ludziach i na bagażach i każdy narzeka . Ja wtedy wyciągam książkę i znikam na czas jazdy Smile

.

Nathaira

Ja również bardzo lubię pociągi.. mają w sobie to coś Wink

A poemat mi się podoba, cały Smile

Krucza

Mira - to pewnie wszystko zależy od nastawienia Very Happy

Chociaż na tej trasie od nas do/z Wrocka to faktycznie się czasem delikatnie mówiąc "irytujący" współpasażerowie zdarzają Very Happy

mira

Irytujący to łagodne określenie, kiedyś zdarzyło mi się nieszczęśliwie usiąść obok starszej pani . Jak wysiadałam z pociągu znałam całą historię chorób jej i rodziny , mimo że dzielnie się chowałam za okładka magazynu .

masakra .

Krucza

Hm, prawdę mówiąc to mi nawet takie panie nie przeszkadzają... Byleby zachować spokój i z owym spokojem słuchać o czym nawijają Very Happy

A czasem można się czegoś ciekawego dowiedzieć Smile

Gorsi są upierdliwcy, którzy się czepiają wszystkiego Very Happy

Bianka

Krucza,jak tak to opisałaś....to oczywiście pociągi mają swoje uroki, sama uwielbiam nimi podróżować. Ale huk przejeżdżających pociągów w zestawieniu z całą resztą naturalnych kształtów, dźwięków i kolorów gryzł mi się.
Szerszeniu, hm, trzebaby zdefiniować chyba słowo "natura" bo mi nijak pociągi nie mieszczą się w zbiorze elementów, jakie mogłabym nazwać naturalnymi. Rozumiem, że chodzi Tobie o otoczenie i tło dnia codziennego- i tu zgoda. Ale pędzące po torach pociągi wcale mi się nie wpasowują w świat natury. Zaliczyłabym je raczej do świata kultury, który potrafi być piękny, owszem. Powstaje pytanie jak daleko można rozszerzyć znaczenie słowa "natura" i czy nie straci ona na takim rozszerzeniu swej wyjątkowości i specyfiki, czy wręczając w jej ręce wszelkie twory Ziemi czy człowieka nie doprowadzimy do tego, że wszelkie jej atrybuty zginą w bałaganie tych wszystkich przejawów działalności ludzi.
Osobiście wolę myśleć , że jest Pani Natura i Pani Kultura i każda z nich ma swoje piękne strony Smile

Krucza

Hm, w tym tekście akurat strefy obu Pań się bardzo ładnie przenikają, ich dobre strony są wymieniane bez wartościowania która z nich lepsza Smile

Może ten dysonans wynika z tego, że czasem zdarza się nam stawiać Naturę i Kulturę/Cywilizację po dwóch stronach barykady?
Oczywiście w tej chwili generalizuję i zastanawiam się ogólnie... Smile

Nathaira

Ja też osobno stawiam Panią Naturę i Panią Kulturę. Smile

Choć można pójść takim tokiem myślenia: mrówka jest tworem natury, prawda? zbudowane przez nią mrowisko też jest tworem natury, umiejętności mrówek itd. więc gdyby pójść tym właśnie tokiem myślenia to i pociąg może być tworem P.Natury Wink

bo pociąg zrobił człowiek, który jest jej tworem, dzięki swojemu mózgowi, który jest tworem natury.. etc. etc.. Wink

No i gdyby tak myśleć to i P.Kultura mogłaby być tworem P.Natury.. Rolling Eyes

Bianka

można powiedzieć że mrowisko jest tworem kultury mrówek, ale dla człowieka jest twoem natury Smile