Coehlo

Bianka

Borowiaku, upodobania, jeśli o literaturę chodzi, mamy, jak widzę, podobne:) DOdajmy jeszcze do tego Lorda Jima Smile

W Moby Dicku ulubiona scena to ta, kiedy Ahab widzi przywiązanego do wieloryba Fedallaha i rozumie całą zgubność przesądów, ciemnych wierzeń a jednocześnie igrania z nimi- z owym nieprzewidywalnym co do chwili i miejsca a jednak pewnym jak nic, zwłaszcza na zagadkowym oceanie- przeznaczeniem. Fedallah, na wpół kpiąc z kapitana a na wpół podjudzając go w jego szaleństwie, namawia do dalszego pościgu za wielorybem, zapowiadając, że Ahab nie zginie dopóty, dopóki nie umrze Fedallh a co więcej nie dość że dopóki nie zginie to także dopóki po swej śmierci nie ukarze się kapitanowi- nic złego miało Ahaba nie spotkać. Kiedy po śmierci Fedallaha, stając "oko w oko" z wielorybem kapitan dostrzega ciało marynarza, przywiązane wciąż do cielska bestii- ta scena, ten oddźwięk jaki doświadczenie to wybrzmiało w głowie Ahaba- to moja ulubiona scena.

W Don Kichocie - złote słowa, jedne z moich najulubieńszych- kiedy wykpieni Don Kichot i Sancho wracają z zamku, gdzie ich kosztem tamtejsza szlachta urządziła sobie prześmiewczą zabawę, wykorzystując nader aż giętką wyobraźnię błędnego rycerza. Sancho jest urażony takim traktowaniem swojego pana - niczym wioskowego głupka. Alons reaguje jednak nie gniewem a typową dla siebie mieszanką melancholii i filozofii zawsze głoszącej wyższość dóbr niematerialnych i duchowych nad materią tego świata. Piękne są te słowa, które wypowiada do Sanchy, ale nie wiem , czy je dokładnie przytoczę: "Wolność, Sancho jest największą wartością człowieka, nie mogą się z nią równać skarby jakie kryją ziemia czy morze. Dla wolności, tak jak dla honoru zawsze można i należy poświęcać zycie. Niewola zaś jest największym nieszczęściem jakie może spotkać człowieka. Wsród obfitości i bogadztwa jakich zaznaliśmy na zamku nie mogliśmy się cieszyć nimi tak, jakby były naszymi własnymi, ponieważ dary te wymagały wdzięczności. Wolna dusza nigdy nie będzie mogła rozkoszować się dobrodziejstwami zaznanmi od innych, ponieważ dobrodziejstwa te są więzami. Szczęśliwy jest ten kto ma kawałek chleba za który nikomu, oprócz boga nie musi dziękować" - znałam to kiedyś na pamięć ale pamięć przykrył kurz, może w domu poszukam i zacytuję dokładnie Smile

Wiedżmanno- to jeszcze przeczytaj koniecznie Carpe Jugulum, Równoumagicznienie, Wyprawę Czarownic, Maskaradę, Panowie i Damy, oraz opowiadanie Rybki małe ze wszystkich mórz. A wątek czarownictwa jest też w serii o Tiffany i nawet można tam spotkać Babcię Smile

Bianka

Bianka

Mam:
"Wolność, Sancho, jest najcenniejszym darem użyczonym ludziom przez niebo;nie mogą się z nią równać skarby, jakie ziemia zamyka ani jakie morze kryje; dla wolności,jak dla czci można i należy narażać życie; przeciwnie zaś niewola jest największym złem, jakie może spotkać człowieka. Mówię to, Sancho, bowiem widziałeś w jakiej obfitości i pieczołowaniu żyliśmy w tym zamku, który opuściliśmy; jednak pośród tych uczt smakowitych i owych napojów mrożonych zdawało mi się, jakobym cierpiał niedostatek i głód, nie rozkoszowałem się przecie tak swobodnie, jak gdyby to wszystko moim było. Obowiązki wdzięczności za doznane dobrodziejstwa są więzami, które nie dozwalają swobodnie radować się wolnej duszy. Szczęśliwy, komu niebo użyczy kawałka chleba, za który nikomu innemu prócz boga dziękować nie jest obowiązany"
Miguel de Cervantes Saavedra

borowiak

Z tą sceną o Fedallahu tak mi się nasunęła wizja. Fedallah jak Lucyfer szepcze w umyśle Ahabowi, że żyje dopóki potrafi się mścić. Poza zemstą nie ma w nim żadnych uczuć- na skutek wielkiego żalu do... niewiadomego. Ahab staje twarzą w twarz z bestią, czyli spotyka się sam ze sobą.

I tu zgrabnie przechodzimy do Don Kichota. Wolność jest największym skarbem, tylko trzeba umieć z niej korzystać. Ahab nie potrafił, czy Don Kichot to umiał? mam wątpliwości. Oboje byli trapieni przez namiętności, a tam gdzie jest namiętność- nie ma wolności- tylko "naszyjnik zniewalający zmysły".

Bianka

Hm. Zastanawiam się w jakim stopniu u Alonsa można mówić o namiętności. Może to raczej pasja? Chęć przeżycia swojego zycia daleko od konwenansu ale za to blisko źródła wewnętrznej radości? Ahaba nie rozumiem, ale Don Kichot zawsze wydawał mi się idealny poprzez zupełne odgrodzenie się od społecznych wymagań murem swojej własnej przygody.
A naszyjnik zniewalający zmysły nigdy nie powiniem występować w sąsiedztwie słowa "tylko", hm? Smile

borowiak

Pasja, namiętność, szaleństwo- to stopniowanie wyrazów bliskoznacznych. Granica, które dzieli jeden od drugiego jest tak płynna jak życie w wewnętrznym świecie- życie w społeczeństwie.
Nie znam zbyt dobrze Alonsa, wpadłem jednak na trop pewnej teorii na jego temat. A więc wypowiem się o czymś, o czym nie mam pojęcia. Być może jest tak, że źródło wewnętrznej radości Alonsa tkwiło w otaczającym świecie, w społeczeństwie. Człowiek z pasją, nie szalony; Don Kichot był szalony i przez to bardziej kolorowy, ale i tragiczny.

Naszyjnik zniewalający zmysły, jest tylko naszyjnikiem zniewalającym zmysły Razz

Natomiast nigdy nie odważyłbym się użyć słowa tylko, przy zniewoleniu zmysłów.

Shocked

Bianka

Oczywiście
że noc jest tylko nocą
na dachach domów echo
odbija dźwięki trąbki

Muzyk przebrzmiewa dźwięki
zrodzone w bólach pasji
chowa do futerału
ostatnie nuty
porzucone
zdradzone ze snem

On śpi a koty czarne
rozrywają ogniem
melodię
polują na dachach
na ostatnie strzępki
muzyki trębacza

On śpi już dawno
kiedy Pani Noc
ubiera dźwięki pasji
oplata wokół szyi
jego muzykę-
jeszcze jeden klejnot
naszyjnika Nocy

Oczywiście
noc jest tylko nocą.

faktycznie pasja to najcudowniejsza rzecz jaka może spotkać człowieka; bez niej takie nudne jest życie, a jeśli nie nudne to tylko dlatego, że zapracowane. Na jakiś dziwny, pokraczny sposób Ahab też miał pasję, bo obsesja wyraża się podobnie. A więc- twórzmy klejnoty zachwytem nad własną czynnością.
Kiedyś szłam przez zwykłe warszawskie osiedle, ale mieszkam na Bielanach i bardzo ładna jest to dzielnica- mnóstwo drzew, zieleniaków, osiedli z dala od ulic. Z jednego z bloków sączyła się muzyka trąbki- nie można było stwierdzić z którego okna i którego bloku, ponieważ echo odbijało ją od murów, myląc drogę dźwięku jego tropicielowi. Ktoś grał słodką, wolną melodię na trąbce. Dźwięk był bardzo głośny. To brzmiało trochę tak, jakby w cichym mieszkaniu ktoś nocą zostawił włączony telewizor ze starym, czarnobiałym filmem, a muzyka z końcowych napisów rozpełzła się po całym mieszkaniu. Tak i tu na osiedlu, wśród wielu bloków trębacz dokonał zupełnego scalenia otaczającej jego blok przestrzeni, tak, że wszystko w zasięgu tonów tej melodii było niejako jednym. Odebrałam to jako jedną z największych magicznych chwil o jakie się w życiu potknęłam mimochodem. Była zima, mroźna zima, biała zima i 3 w nocy. A on musiał stać w oknie i mieć za słuchacza jedynie noc. Niemal czułam się jak intruz, jak gap, który wszedł do sypialni kochanków.
To, czego z całego serca życzę wszystkim na nowy rok- to pasji , pasji tworzenia.

borowiak

Świat składa się z części opisanej- to ta, którą możemy poznać dzięki temu co dostrzegalne, codzienne.
Drugim obliczem świata jest to co przeczuwane, niewiadome, odwieczne, wewnętrzne- jak poczucie wewnętrznej pełni. Spokoju i radości.
To co wewnętrzne i niewiadome może być także niepokojem. Dzieje się tak w przypadku braku wiary, braku zrozumienia, braku miłości.

Pamiętam słoneczne popołudnie i siebie w wieku lat około pięciu. Pamiętam betonowe bloki, ulice, dziecinny rowerek i słońce- w każdym oknie słońce. Słońce, które wysoko na niebie, odbijało się w moich dziecinnych okularach. To musiała być godzina południowa, tak magiczna jak hejnał mariacki. W amoku rozgrzanych ulic ja, w dziecięcych rajstopach i białym sweterku- zatrzymałem na chwilę czas.
Wysoko z okien, płynął (także) po raz pierwszy koncert fortepianowy Chopina, a może to był mazurek. Dźwięk fortepianu i świat zatopiony w słońcu, połączyły się we mnie- na chwilę.
Pozwoliły po raz pierwszy dotknąć świadomości tego co bezcenne- istnienia.

z wieży mariackiej
dźwięki mazurków
słoneczne popołudnie

Bianka

o,właaaaaaśnie....takie chwile.......

borowiak

tiaa

Idril

Ja tutaj ponarzekać przychodzę. Postanowilam, że pzrebrnę przez tą Piedrę. Po 20 stronach dalej nie mialam pojęcia o co chodzi, co sie dzieje i w sumie po co Pałlo to napisał. Poddałam się, zlapałam Czarownicę z Portobello. Doszłam nawet daleko... Tylko, że w przypadku tej ksiązki tez nie mam pojecia po co Pałlo to napisal. O ile z kilku pierwszych wspomnien, wydawało sie, ze główna bohaterka bedzie jakas sensowna i oryginalna... To w rzeczywistosci wyszlo tak jakby Pałlo bardzo chciał, zeby bohaterka była intrygujaca... Tyle, że wyszła irytująca. Ten pan zdecydowanie nie powinien pisać, oj nieeee!

Nathaira

"czarownicy" nie czytałam, ale no nie przesadzajmy, że nie powinien pisać.. Wink

tak jak mówiłam, książki do połknięcia, kiedy lepszych nie ma w zasięgu wzroku Wink

Idril

Ale... Są ksiązki, które moge przeczytać, bo akurat nie mam nic ciekawszego do roboty. Ale Coelho jest nuuudny i jeszcze stara sie nie byc nudny xD

Nathaira

coś w tym może być Wink

Krucza

Hm, moja mateczka dostała ostatnio coś Cohelo na święta, może się zainteresuje i mnie ten pisarz jednak przekona Wink

Chociaż ogólnie wydaje mi się on jednak wyjątkowo przereklamowany Twisted Evil

Jakiś czas temu miałam w łapkach "Czarownicę", przeczytałam, i stwierdziłam po raz kolejny w odniesieniu do jego kniżek, że w zasadzie to taki hamburger był - no smaczne, ale nie specjalnie zdrowe i pożywne

A sama ostatnio czytałam tylko "Corporate Design" i "Pierwszą pomoc w typografii" i jakkolwiek książki to ciekawe, to jednak czytane z uczelnianego musu Very Happy

A, no i jeszcze "Słowianie i wikingowie" W. Chrzanowskiego, to już hobbystycznie, bardzo fajnie napisana książka, polecam jeśli kogoś ta tematyka interesuje Smile