wehikuł

borowiak

maj 2007

posłuchaj majowych nabożeństw
wśród których budzą się łąki
głosami aniołów o zmierzchu
świerszcze przy wtórze żab

ptaki w milczeniu wraz ze mną
wiosenny rytmiczny psalm
noc niesie dobrą nowinę
wypełnia zacisza gniazd

powiewy ciepłego wiatru
z nadzieją przynoszą nam
modlitwy słowa dziękczynne
za radość nowego dnia

* to taka próba opisania tego co się dzieje dokoła, gdy tylko wyjdę wieczorem, wyprowadzić moje zwierzęta na spacer. własciwie to projekt, wszelkie uwagi mile widziane, najbardziej te krytyczne

pozdrawiam druidzkim ahoj Smile

Keriann

Borowiak- piękne i... adekwatne. Ma w sobie jakieś takie "celtyckie spojrzenie". Modlitwa natury... Jak napisała jedna z moich znajomych drui zza oceanu- człowieka, jaki jest, poznaje się przez słowa- jego kreację. Boga ( w sensie uniwersalnym) poznaje się przez naturę- też Jego kreację. Modlitwa głosami majowej przyrody to przepiękny psalm. Mogłabym słuchać godzinami. A gdyby do tego dołączyć jakiś czysty wokal? i nagrać? Ale by był utwór... Aż szkoda, że nie mam możliwości.

borowiak

Keriann zainspirowany modlitwami natury o których pisałaś, mam kolejny wierszyk z cyklu "modlitwy" Smile

Pozdrawiam serdecznie i dziękuje Very Happy

*

wiosenna łąko pełna ziół
spleciona z miętą macierzanko
błogosławię cię wraz ze świerszczami
i błogosławię zrodzonych o brzasku
pianiem koguta szczekaniem psa
łamaniem chleba i światłem dnia

święta łąko matko moja
modlę się tymi słowami
teraz i każdej godziny
spędzonej wraz z tobą
pełna dobroci pani

*

Wszelkie podobieństwo do innej modlitwy o pewnej Bogini, jak najbardziej zamierzone.
Smile

borowiak

czy ona to wie- ja jestem kłamcą
rozwieszam marzenia na twoich drzewach
ulotki o szczęściu zamkniętym w słowach
niosących burzę chwilami wytchnienia

skupuję ciepło tęsknoty a płacę łzami
porywem serca w bramie hotelu
o nazwie- nie było mnie nigdy
z pękniętym neonem gasnących świateł

posłuchaj mnie jak słodko kłamię
i uwierz po raz ostatni w samotność
bo więcej już nic dać ci nie mogę
niż kilka nocy w kolorach życia

*
tak to właśnie jest

borowiak

witaj mój ulubiony kąciku na Uroczysku Smile

mam dla ciebie kilka nowych wierszyków Razz

*

znajdę cię za progiem mojego domu
ukrytą w szarościach drzemiących na piecu
pod czapką niewidką w bujanym fotelu
wtuloną w obietnicę
w zaklęcia prostych słów

zawisnę z tobą na srebrnych niciach
przez czas tkanych pajęczych labiryntów
pobłądzę za tobą śladami kocich łap
oświetloną księżycem odnajdę
w szarościach w nadchodzącą noc

*

to chyba ciągle projekt raczej niż wiersz, sugestie mile widziane

Liadan

Miło, że wróciłeś razem ze swoją poezją Wink

Jeżeli tak jak piszesz jest to dopiero projekt to ja przyznaję, że mi się podoba Kwadratowy

Keriann

No brakowało nam borowiakowych refleksji poetyckich, dopiero teraz to widać wyraźnie Wink

borowiak

z prawdziwą przyjemnością wklejam tekścik napisany dzisiaj rano, chyba zmieniam styl.

Śniłem o Ness, nie wiedząc kim lub czym jest.
Może tylko słowem zapomnianym, kawałkiem wiersza
przeczytanym na wzburzonym morzu, wyzwaniem rzuconym wichrowi.
Na rybnych targach w powiewie innych myśli,
przemierzających oceany- tam i z powrotem,
zanim zdążyłem otworzyć oczy, wrócił do mnie sen o Ness.
Jestem szczęśliwy, jestem nieszczęśliwy,
stoję na rozdrożu,
patrząc jak świątki z przydrożnych kapliczek
w tej samej zadumie trwają od lat.

Płynąca rzeka za moim oknem, a ja nie wiem dokąd mam iść.
Widziałem jej źródło i ujście ginące za linią lasu,
to które woła mnie,
a było ostatnim portem mojego ojca-
wraz z każdym dniem jest coraz bliższe.
Widziałem górskie drogi zachęcające do błądzenia po bezdrożach
i drogowskazy ze słowem dom.
Widziałem inne sny, także ten o Ness.
Cień słońca przeplata się z blaskiem księżyca,
opuszczony wodny młyn- ten sam który widziałem dużo wcześniej,
lub przeczuwałem tylko jego istnienie,
na górskich łąkach w szumie strumieni szukałem tego który śni o Ness.

borowiak

Codzienne modlitwy płyną przez nasze serca i dusze.
Złożone z czerwonych wschodów słońca układanki zdarzeń i słów,
tracących swój sens każdego wieczora
który nakłada na nie noc.
Medytujący Chrystus na krzyżu i dziecko u jego stóp
czują dumę gdy ty nie poddajesz się,
z każdym porankiem szukając nowych słów.

Chłód zimy układa dzisiaj pasjanse,
a księżyc na chwilę tylko zgasł.
W poczuciu straty zanurzasz się udając,
że nie dostrzegasz światła gwiazd.
Tych samych które są w tobie od początku
i tych które gasną gdy budzisz się ze snu.

Jesteś odbiciem światła i rozpoczynasz codzienne modlitwy
wbrew- utracie sensów i słów.

borowiak

brzezina

pomiędzy pęknięciami kory
są szerokie rany ślady piorunów
okresy pory suchej
to małe kanały nerwów
którymi płyną czerwcowe deszcze
wiosna to ślad
symbolizujący serce
wydrapane czyimś nożem
na przekór śmierci

ps. wiersz dedykuję mojej przyjaciółce Liadan Razz

Nathaira

jak dobrze znowu Cię czytać Smile

Krótko, zwięźle, a jak ładnie Smile

Liadan

Zadziwiające, wracając do domu ze szkoły myślałam o tym wierszu Borowiaku Smile

Dziękuję

borowiak

Jak wiadomo wierszokleci łasi są na błyszczące oczy dziewoj Wink

dlatego wyrecytuje jeszcze jeden stwór produkcji własnej. Z jabłek ci on powstał i trzykrotnej destylacji. Eter nie poezja.

*

Inne miejsce

próbuję śnić o Tobie
karmiąc drobnymi myślami
jednorękiego bandytę z napisem Bóg

jesienią odkurzam stare marzenia
z jak zawsze niepotrzebnych słów
układam siebie na nowo

jest także inne miejsce
nazywam je snem lasu o wiośnie
jakkolwiek... głupio to brzmi

borowiak

Dawno mnie tu nie było, pora trochę odkurzyć wehikuł... może kolejnym wierszykiem Embarassed

________

odkrywam w sobie światy, nazywając jest najwierniejszymi
miejscami stworzonymi z choroby nieprzystosowania. do

kolejnego poranka, w nastroju wczorajszych lęków i objawień
wiary czerpanej z reguł gry i alchemicznych formuł- jestem

polem bitwy, nie posiadającym własnej historii, dziedzicem
słów płynących przeze mnie. nieznanym początkiem i końcem

rozpoczynam tworzenie siódmego świata. tam gdzie bóg
o obco brzmiącym imieniu naucza jak chodzić, myśleć i czuć

wiarę porzuconą przez przodków, a zapisaną w sercu.
mówisz mi dzisiaj, że poznanie jest rzeczą dotyczącą nas

wspólną wyprawą po alchemiczne złoto, istotą zawartą
w kamieniach przydrożnych drogowskazów. jest obowiązkiem

odszukania w sobie śladów czułości, w strukturze i planach
słów mówiących o końcu cierpienia i o tym, że światło

co szepcze we wspólnej wyobraźni, nie pozwala na przegraną
kolejną bitwę. malując na twojej twarzy sieć zmarszczek

przepis na alchemiczną formułę szczęścia. odpływam
razem z tworzoną opowieścią.

Bianka

Już jesiennie i melancholicznie? Nie mniej jednak to piękne i co ważniejsze - mądre.