Pokrakiwanie (pokracznie)

Krucza

Pomyślałam sobie, że też się odważę, i pokracznie zakraczę.
Kilka badziewiaków z 4 lat.

***

Blues o szarej godzinie

Szara godzina
dziwna godzina
gdy wszystko co żyje
człowiek, gadzina
wchodzi głębiej pod koc
przewraca się na drugi bok
i żegluje do dnia.
A ja -
zimny autobus
wiatr szarogodzinny
bez rękawiczek.
I tak się pytam:
na co to nam ?
Szara godzina…
kto ją nam dał ?
może bóg ,
chyba bóg
ale po co nam to?
Za wcześnie by się upić
za późno by grzechy wybaczać
za straconą cnotą świata płakać
nawet nie warto…
szara godzina…
spać…

2003

***

O mnie nie pisze się wierszy,
bo nie jestem wierszowa,
lecz
całkiem materialna, na
wyciągnięcie ręki, na
usłyszenie słowa - Ja.

Kobieta z krwi i ciała,
węzeł cierpienia
i nieśmiertelnej radości,
marzenia,
zmysły,
obgryzione paznokcie...

Ja - moje odbicie w szybie,
ja- moje kroki,
ja - zapach
ja...

Ja jestem która jestem.

2004

***

Pójdziemy lasem
razem
tylko ja, ty
i las...
i jeszcze
niebo nad nami
i ziemi śpiew
stopy chcą nas nieść
ptaki wśród drzew,

wiatr je potem uniesie
nad jesienny
horyzont...

2005

***

Zapukaj
do drzwi
drzewa...
A jeśli - otworzy!
To?
Z-drzewa-wstanie
z-drzewa-wystąpienie
z-drzewa-bycie.
Zapukaj
do drzwi -
otwórz...

2005

***

Wiedźmia piosenka

Wszystkie moje Siostry,
z którymi idę pod ręce,
z którymi śpiewam
życia pieśń;

Wszystkie moje Matki,
które stoicie za mną,
na waszych wspieram się
ramionach mocnych;

Wszystkie moje Córki,
które przyjdziecie,
na które spojrzę
poprzez czas;

Wszystkie moje Wilczyce,
usiądźmy w kręgu,
zawyjmy w kręgu
dzikości zew;

Wszystkie moje Drzewne,
wzrośnijmy siłą,
z korzeni naszych,
z liści naszych;

Wszystkie moje Siostry,
zatańczmy
jak tańczy Ziemia,
taniec stworzenia...

2006

***

Keriann

Krucza... A jeszcze mi tylko powiedz raz że to jest pokraczne... Z PRZYJEMNOŚCIĄ przeczytałam, podoba mi się BARDZO, kojarzy mi się z Pinoklą Estes i ogólnie- dawaj więcej kobieto, bo masz talent. Wiersze są własnie z krwi i ziemi i super się czyta!

mrsjazz

Ladnie, Krucza Smile

. Szczegolnie podoba mi sie to z 2004 i Wiedzmia piosenka. Sa przyjemnie na temat, zwarte i niosa mocny przekaz.

Mam jedno pytanie. Czy swiadomie stawiasz wielokropki na koncu kazdego wiersza? Zwrocilam uwage, bo osobiscie nie lubie, wzdragam sie, nie uzywam. Ale to tylko takie moje drobne uprzedzenie, a w pytaniu ciekawosc.

Pokaz wiecej, na pewno jest co dalej podziwiac Smile

.

Krucza

Jazz, gdybyś nie napisała, to bym się nie zorientowała! Smile

Nie, to zupełnie nieświadomie, to chyba wynik selekcji z większej puli, bo zasadniczo to wielokropków też nie kocham specjalnie, a już szczególnie na końcu. Wolę myślniki Smile

albo kropkę, nie rozmemłana taka.

Keri - ten ostatni jest właśnie książką pani Estes inspirowany Smile

mrsjazz

O, to to

. Pokaz wiecej, pokaz, pokaz. Bez wielokropkow juz Wink

.

Krucza

Zanurzanie rozpoczyna się, gdy tylko nastąpią ciemności;
ten dziwny czas:
okres schyłku roku, schyłku świata,
zawirowań snów i rzeczywistości,
międzydeszczowy, międzymglisty,
pomiędzy Nocą Listopadową a Yulem.
Głębiej, i głębiej, w przydenny muł, i jeszcze dalej,
do korzeni wodnych roślin,
do jam bestii,
w plątaninę koszmarnych snów, niewykrzyczanej wściekłości, pulsującą purpurowymi żyłkami nienawiści,
wściekle zielonymi kosmkami strachu, przeszywaną cienkimi jak sieć pajęcza
(i równie lepkimi) nitkami bezsilności i nieco grubszymi złości, przypominającymi nie do wyplewienia korzenie perzu.
W rytmicznie wybuchającą i kurczącą się tętnem mojej krwi
plątaninę, która pęta mi dłonie, która wciska się do ust, która przerasta serce, rozrywa skórę.
Opadam niżej,
niżej,
w miękki muł, w najgłębszą ciemność, w najzimniejszą toń,
w głębie o których nie wiem,
z jakich źródeł się sączą,
kołyszę się w lodowatych prądach;
jestem woda, jestem błoto i muł,
jestem ciemność, jestem śluz;
tężeję i rosnę,
wypełniają się kości i mięso, naciąga się skóra,
resztą powietrza wypełniam płuca i krew,
płynę, przedzieram się,
przedzierając się walczę, zmagam się z plątaniną, z siecią która wyrasta ze mnie i wkoło mnie,
smolista czerń, zimna i gęsta zgniata mnie i ciągnie,
czerń pełna drżenia, zamętu, gorączkowego ruchu,
oblepia, oplata, płynę, przedzieram się,
na ostatkach oddechu,
w górę, w górę,
opadają korzenie, nici, żyły, zapadają się w głąb,
na chwilę, na czas, znów bezsilne;
woda wypluwa mnie, wypatruję ku górze,
toń wypycha mnie, wołając przyjmuję
oślepiający blask Nowego Słońca.

Okołojulowo, choć już styczeń. Widać potrzebowało czasu. Słowa powróciły, chociaż wydawało się, że odeszły na zawsze.

Wiedzmanna

Krucza, pozwolisz, że "Wiedźmią piosenkę" wypiszę sobie na zakładce do książki "Biegnąca..." którą czytam już po raz drugi. Very Happy

pozdrawiam