Bogowie czy Bóg?

Bianka · Wysłany: Czw 9:04, 08 Mar 2007 Temat postu:

Drogi Borowiaku, nawiązując do obrazy poglądów ludzi różnych wyznań, pozwoliłam sobie powrócić do wątku o Brygit, który poruszyłeś niegdyś, a robiąc to, z całą pewnością oburzyłeś i zraniłeś wielu chrześcijan, uznających świętą Brygidę za postać oddaną bogu i nie mającą nic wspólnego z pogańską boginią:

Liadan

Ten temat chyba powinien zmienić nazwę na bardziej ogólną dajmy na to...wierzenia Celtów, choć to dość rozległy temat.
W związku z dyskusją na temat św. Brygidy spotkałam się z dość "ciekawym" tekstem:

"Święta w koronie ze świec
Kult św. Brygidy (450-523) rozwinął się w Irlandii w średniowieczu. Brygida była założycielką klasztoru w Kildare, pierwszego żeńskiego zgromadzenia zakonnego w Irlandii. Niewykluczone jednak, że przed nawróceniem się na chrześcijaństwo pełniła obowiązki kapłanki bogini Brigid. W założonym przez nią klasztorze w Kildare zakonnice przez 1000 lat strzegły wiecznego ognia, który zgasiła dopiero reformacja. Święta czczona jest jako Maria Gaelów - według legendy była akuszerką Najświętszej Marii Panny. Gdy szukający Jezusa żołnierze Heroda już mieli znaleźć Dzieciątko, święta Brygida włożyła na głowę koronę z palących się świec i błaznowaniem odwróciła ich uwagę."

Bianko, nawiązując do tego co napisałaś, z takim poglądem często można się spotkać w dziełach czysto naukowych, więc nie wiń Borowiaka za jego hipotezy.

Ale nie o tym miałam pisać. Ostatnio spotkałam się ze stwierdzeniam, że Celtowie wierzyli w koniec świata. Może za słabo przykładałam się do czytania wszystkich opracowań na temat Celtów, ale w żadnym z nich nie spotkałam się z podobnym stwierdzeniem. Wiadomo Wam coś na ten temat?

Keriann

Św. Brygida w ogóle jest ciekawą postacią, podobno jej ojcem był druid, a urodziła się w porze między porami- między nocą a dniem, w bardzo "magicznych" okolicznościach- na progu chaty, ani na zewnątrz, ani w środku, co jak widać ma bardzo mocną symbolikę.

Z końcem świata u Celtów było tak. Bali się go i była to jedyna rzecz, której się bali. To, co powtarza ciągle Obelix, nie jest takim sobie wymysłem, bo faktycznie Celtowie wyznawali zasadę, o której pisał Cezar w "Wojnie Galijskiej", że nie bali się niczego, oprócz tego, że niebo zawali się im na głowy. Myślę, że nie chodziło tu o faktyczny strach, tylko raczej o wyćwiczenie odwagi- wiadomo, że mało prawdopodobne, żeby niebo się zawaliło, a jeśli to się nie stanie- to innych rzeczy naprawdę nie ma co się bać. Dlatego bez wahania biegli nago do bitwy, tłukli się o byle co i podejmowali takie kampanie, że Rzymianie wątpili. Bo nie byłe czego się bać- Celtowie byli nieustraszeni.

Fingal mac Oengusa

O krzyżach celtyckich pisał Derek Bryce, polecam.

Niestety, większość konotacji krzyży z Celtami jest błędna, są to krzyże jak najbardziej chrześcijańskie, acz ich forma (wolnostojące bryły kamienne) wywodzi się sprzed chrześcijaństwa, z tzw. "krzyży" targowych.

Niemniej reliefy z krzyży z takich miejsc jak Clonmacnoise są świetnym źródłem dla wiedzy o Irlandii wczesnośredniowiecznej.