Zew -

Keriann

Zew do życia, do istnienia bardziej, głębiej, który budzi nadchodząca wiosna, lato, rozbudzona natura. Czujecie to w powietrzu? Czujecie to wokół? I- co z tym robicie? Ja przez wiele lat po prostu czułam tęsknotę, której nie rozumiałam. Jak podrosłam, zaczęłąm rozumieć i- świadomie uczestniczyć, zamiast tęsknie oglądać. Nieświadomość jest jak najdalszy dystans, najgrubsza szyba. Świadomość to klucz to odczuwania. Biorę udział w zjawiskach przyrody. Wypełniam się nimi. Takie wolne przemyślenie z wczorajszego wieczoru. Duchowo- fizyczne doznanie natury. Coś mistycznego i bardzo przyziemnego, a raczej ziemnego, głęboko dającego sie odczuć ciepłem ziemi, jej delikatnym pomrukiem. Macie jakieś doświadczenia- przemyślenia w podobnym stylu?

Nathaira

Jak zobaczylam temat to poczulam nieprzemozna chcec wypowiedzenia sie... Razz

i tak czytam Cie... no i moge sie tylko pod tym podpisac Smile

Karolus

O tak.. Czuję to samo...

Dorzucę jeszcze pełnię energii podczas takiego przebudzenia.

Wspaniały temat. na prawdę tego było trzeba

Karasu

Z jednej strony wiosenny zastrzyk energii, chęć wyrwania się, zdystansowania do życia codziennego, a z drugiej masa roboty, przez którą nie ma czasu nawet do lasu przejść na chwilkę... I cóż tu poradzić Neutral

Cywilizacja przygniata mnie do asfaltu Wink

Elen · Wysłany: Nie 17:59, 27 Mar 2011 Temat postu:

Pozwalam sobie odgrzebać stary temat.

Zew i tęsknota są ze sobą bardzo ściśle powiązane. Odczuwając zew możemy poczuć, że w końcu żyjemy, że krew płynie silniej w naszych żyłach, że nasz oddech bije równo z sercem Ziemi. Niezrozumiała tęsknota natomiast jest jakby przykrytym zasłoną zewem. Nie do końca rozumiemy wtedy czego nam brakuje.
Nie będąc świadomymi, nie otwieramy się w pełni na wszystkie doznania.

Codzienność oczywiście, że przygniata, czasami tak bardzo, iż zapominamy o tym, by wsłuchać się właśnie w zew. I znów przykrywa go zasłonka i zaczyna się tęsknota.

Trochę w pokręcony sposób, to wytłumaczyłam, ale mam nadzieję, że się rozumiecie o co mi chodzi. Smile

Nathaira · Wysłany: Pon 7:08, 28 Mar 2011 Temat postu:

Ja niedawno miałam takie poczucie jak to ktoś super napisał, że codzienność przygniotła mnie do asfaltu.. to było okropne uczucie. Początkiem marca poszłam wcześnie rano na spacer do małego miejskiego zagajniczka, poczułam po prostu, że muszę tam pójść. Zastanawiałam się czy jeśli przytulę się do Drzew będę jeszcze potrafiła coś poczuć.. Byłam bardzo mile zaskoczona. Drzewa przygarnęły mnie do siebie i otuliły swoją energią, a ciepły wiatr łaskotał moje policzki.. Smile

cudowne uczucie, poczułam, że wciąż drzemie we mnie zew.

Wiedzmanna · Wysłany: Pon 8:06, 28 Mar 2011 Temat postu:

Taki zew przeżywam dokładnie tak, jak to powyżej opisano Smile

Cudowne uczucie!

Mia

Niesamowity temat. Szczególnie bliska mi jest pierwsza wypowiedź Keriann. Moje życie to od kilku lat wieczna tęsknota. Za kim? Za czym? Wielokrotnie zadawałam sobie takie pytanie, nie znajdując na nie odpowiedzi. Może zamiast zamęczać się tęsknotą powinnam otworzyć się na głębsze odczuwanie, pozwolić sobie na to...

Krucza

Najpewniej właśnie tak powinnaś zrobić... Wink

Na pewno nie jest to takie łatwe, bo przecież
właściwie trzeba się w coś rzucić trochę na oślep...
Ale warto, nawet jeśli się człek poobija Smile

Wiedzmanna

Czasem jest tak, że człowiek odpowie na ten zew, zanurzy w naturę, a jak wróci (bo musi niestety) do rzeczywistości, to tęskni jeszcze bardziej. Pamiętajmy o równowadze - coś się traci, coś zyskuje. Cytując Sapkowskiego "coś się kończy, coś się zaczyna"...

Krucza

Hm, ale w odniesieniu do tego co pisała Keri to przecież (chyba?) wcale nie ogranicza się do dosłownego, fizycznego "pójścia do lasu", tylko raczej do takiej "synchronizacji" z Naturą w szerokim znaczeniu, z jej cyklami, pulsem, do odczuwania ich nawet będąc w środku miasta bez perspektywy wyjazdu gdzieś dalej od cywilizacji.
I wtedy tęsknota za fizycznym "pójściem do lasu" jest dużo mniej dojmująca i taka, hmmm... szarpiąca?
Co nie znaczy, że człowiek nie ma chęci zapaść w ostępy Very Happy

Wiedzmanna

Zgadzam się z Tobą, Krucza Smile

jednak mnie najbardziej brakuje tego "dosłownego, fizycznego pójścia do lasu".
To tam Wiatr wywiewa mi z głowy głupie myśli, Woda obmywa z brudów wszelakich, Ogień Słońca leczy duszę i ciało a Matka Ziemia przyjmuje moje troski i kłopoty. To tam Wilczyca wyje w kosmos zrazu smętnie i boleśnie a potem coraz bardziej radośnie i z nadzieją. To tam Szanowne Żywioły ładują mój akumulator i sprawiają, że znów chce mi się żyć i działać.
Wówczas mogę wrócić do miejskiej dżungli spokojniejsza i poukładana. Smile

Mia

Ja myślę, że potrzebne jest i jedno, i drugie czyli i pójście do lasu, i "synchronizacja", o której pisze Krucza.

Wiedzmanna

Potrzebna jest RÓWNOWAGA a każdy wybiera swoją Smile

Nathaira

Zgadzam się z Wiedźmanną. Ja mam tak samo. Mimo tego, że czuje w sobie puls Matki Natury mieszkając w mieście, po prostu ciągnie mnie w leśne ostępy właśnie Wink

Tam, tak jak już pisała szanowna Wiedźma Anna, żywioły szybko koją moje często przemęczone ciało i duszę. Tam czuję, że dotykam Bogów.